من تپه های دور دست را دوست دارم.

به گمانم مردمانی دیگر باشند آنجا

هوایش همه عشق

روزگارش همه سبز

خانه هایش همه گرم

صفایش هر روز

نوایش همه مهر

عاشق کوزه هایش باشم

عجیب است که نگفتم مردمان دیارش همه اهل هنرند

من دستان آن  پینه دوز را می ستایم.

چشمانش به هزاران  لبخند می ارزد.

شب هایش همه باشد پر خنده

حتی به گمانم من نیز باشم اهل آن آبادی

لبخندشان چه به دل می نشیند

گیسوان دخترانش همه تابدار

غمزه شان همه دلربا

چشمه هایش همه پرآب

و خدایی که در این آبادیست بنده نوازست…

…”با لمسی از با ورهای پاک سهرا ب این متن را نگاشته ام”…..

 نرجس خاتون رنجکش